O książce: 1989 / Rozdzierającą serce historię rzekomo zmarłej żony, okrutnego męża i zagorzałego kochanka uzupełnia pewien błazen... Bufon, odmawiając ratowania swojej duszy, która, jak mu się wydaje, ginie w nieprawym rzemiośle, oddaje zesłane mu pieniądze, które mogą stać się dla niego bramą do sprawiedliwego życia, aby wykupić nieszczęsnego Magnę z niewoli, pomagając jej połączyć się z rodziną Już sama legenda w ustach bufona staje się opowieścią o jego własnym niegodziwym i grzesznym upadku, opowieścią o pogłębieniu duszy. I cała ta historia schodzi na dalszy plan; dumny, samowolny stylita Hermias, w dumie myślący na filarze o daremności swoich wysiłków, i beztroski błazen z Damaszku, ukazany stylicie jako przykład dobroci, zapisany w księdze Księga żywych wysuwa się na pierwszy plan. Jeśli Hermias opłakuje los swoich sąsiadów, ubóstwiając siebie, zdaniem Leskowa, „upokorzył zarówno plan, jak i cel stworzenia i uważał się za najdoskonalszego”, to Pamphalon, nieustannie wyrzucając sobie wyrzuty. rozpusta i grzech, kocha innych tak bardzo, że jest za to bity miedzianymi prętami. <...> Pamfalon staje się tym, który machając błazeńską epanchą, może zniszczyć „granicę” Hermiasza – poplamioną na całym horyzoncie „dużymi literami żydowskimi, jak węgiel i sadza… słowo: „zarozumiałość”».